Bu kadar ciddiye almaya ne gerek var canım herşeyi.. Hayatını istediğin gibi yaşamalı insan. Sevgili olmalı mutlaka insanın hayatında ve hiç çekinmeden doyasıya öpüşmeli, sevişmeli.. Bu kadar ruhsuzluk niye??
İçinden geleni yapabilmeli insan! Duyguları olmalı!
Yaşadığım olaylar, durumlar artık acıtmayaya başladı canımı.. Hatta o kadar ilginçtir ki hiçbir şey hissedemiyorum bile;zorluyorum kendimi "şu an bu duruma kızmalıyım, sinirlenmeliyim" diyorum ama yapamıyorum. Bağırmalıyım, tepki vermeliyim , ağlamalıyım belki de çığlık atmalıyım diyorum... I ıh tık yok. İnsan bi süre sonra fazla gamsız oluyor sanırım.. Sinirlerimi aldırdım sanırım zorlasam da tepki veremiyorum hiçbir şeye.. Eskisi gibi olamıyorum ya da diğer insanlar gibi.. "Kızım iyi misin? Ben senin yerinde olsam çıldırmıştım" deseler de insanlar bana ben artık garip karşılayamıyorum olanları.. Belki de çok fazla garip şeyler yaşadığımdandır..
Tutamıyorum içimde hiçbir şeyi diğer insanlar gibi atamıyorum içime.. İki yıl öncesine kadar canımın sıkıldığını bile söyleyemeyen bu kız çocuğu iki yıldır içinde hiçbir şey saklayamıyor.. Bu sebeple çok insan gitti hayatımdan, çok insan arkamdan iş çevirdi, çok fazla hayal kırıklığı yaşadım.. Belki de bu sebepten duygusuz oldum.. Sanki insani yönümü tamamen kapamışım ve robot olmuşum gibi.. İnsan gibi görünen ama insanlıktan uzak.. Daha canımı yakamaz hiçbir şey, daha beni yıkamaz..
please forgive me can't stop loving me.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder