Gerçekten neyi bu kadar abartıyorum acaba.. Ben gerçekten o çocuğu sevdim mi yoksa sadece birini sevmeye ihtiyaç duyduğum için mi sevdim bilmiyorum..
Ara sıra melonkolik olmayı seviyorum bundan kaynaklı herşey. Güzel şeyler yaşadım iyi hoş da dün kapasına gidip onu karşımda görünce gerçekten hiçbir şey hissedemedim zorladım kendimi resmen..
Ağzımdan çıkan cümlelerle beynimden geçenlerin tek kelimesi tutmuyordu.
Ağzı:" Seni görmek istemiyorum çünkü daha fazla kendime işkence çektirmek istemiyorum."
Beynim: " Ne oluyor bana? Niye birşey hissedemiyorum ben bu çocuğa"
Ağzım: " Bana tamamen bittiğini söyle."
Beynim: " Lan! iki gün önce ağlayıp zırlıyordum şimdi geri dönmesini istemiyorum ki."
Ağzım: "Ayrıldıktan sonra seni bi daha göreceğimi sanmıyordum."
Beynim: "Kızım kendine gel! Sen bu adamı sevmiyorsun ki ne bu laflar yau."
Beynim gerçeği bilirken ağzım yalnızca o anı öyle yaşamak isteidği için yaşadı..Bu da benim için ilk oldu daha önce hiçbir erkeğin kapsına gitmemiştim. Sanırım yalnızca bunu yaşamak istedim o an. Sonrası?? O aslında benim hayatımda hep arkadaşımmış ötesi değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder