Günce.

Yaptığım şeyler var belki de.. İnsanları kırdım ve bu beni hiç üzümedi. Çok acı çektirdim ve bu bana acıma hissi vermedi bile. Kendim için bir şeyler yaptım insanlar için değil. Bana değer verdiler ve ben onları yalnızca kullandım.. Çıkar ilişkisi yalnızca...

Bunları yapmış olmam lazım bu denli kötü olduğum için..Hatırlamıyorum.. İnsanları kırmaktan hep kaçınmışımdır.. Küçüklüğümden beri nedense kendim üzülmemektense, insanların üzülmemesini misyon  edinmişim gibi hep onları mutlu etmek için elimden geleni yaptım.'Yeter ki üzülmesin kimse' 

Ama zamanla itici gelmeye başladılar bana,uzak durmak, hatta kimi zaman tek başıma kimsenin olmadığı bi yere gitmeyi bile istedim..(e tabi tek başına bir süre sonra sıkılır insan,konuşmak,bişeyler yapmak,içmek ister) Ama sevmeyi beceremedim insanları.. En önemlisi kendimi bile sevmeyi beceremedim. Belki de bu hayatta en çok sevdiğim şey yalnızca köpeğimdir. Dışardan bakıldığında en sevmediğim görünmesine rağmen..

Fark ettiğim ilginç şey ben kimseyi ya da hiçbirşeyi sevemiyorum ve hissedemiyorum.. Yalnızca yaşıyorum ve neden buraya geldiğimi bile bilmiyorum.. 

Son zamanlarda bunu iyice farketmeye başladım.. Ben iyi biri değilim ama kötü biride değilim.. Yalnızca ruhsuzum ya da fazla hissediyorum herşeyi ve bu artık nötr olmamı sağladı. Şok etkisi gibi yaşıyorum ama artık tepki veremiyorum.

En zon üzmek isteyeceğim insanlardan birini üzüyorum.. Farkında olmadan diyemem çünkü bu sefer ki tamamen benim suçumdu. Bilerek ve isteyerek.. Yalnızca kendimi tatmin etmek için, yalnızca kendi çıkarım için.. Ama bunu yaptığım insan o olmamalıydı onu bu denli kullanmamalıydım. Hayatta üzmemek isteyeceğim en düzgün ve en değer verdiğim insana bunu yapmamalıydım. Yanlış ama hayatımda ilk defa kendim için, kendi istediğim için, kendime birşey yaptım. Ama yanlış insan ama doğru insan.. 

Şimdi ben her ne kadar olmamış gibi davransam da bu ona belki de acı veriyor..

Yıllar sonra ne olduğumu farkettiğim için. Doktorun yıllarca söylediğini anca şimdi anlıyorum. Belki de bi süre kapatılmalıydım..

İçimdeki iyi ve kötü savaş veriyor.. Ve maalesef kötü daha ağır basıyor.. Yaptıklarımın cezası çekiyorum sanırım. İçimdeki kişiliklileri bastıramıyorum.. Mutlu olmayı haketmiyorum diyemem ama mutlu olmayacağımı bilerek yaşıyorum. Ben, ben değilim. Ben, dışardan görünen sevimli, masum, eğlenceli kız değilim. Giydiğim bu beden ölesiye zıt gösteriyor ki beni, ben bile aynada baktığım yüze kanıyorum. Ama içindekinin öyle olmadığını biliyorum. Belki de daha güzeldir belki de bi yüzü bile yoktur.. Böyle olmayı ben kabullensem de ne ailemin ne de çevremdekilerin bu kızı seveceğini hiç sanmıyorum.

Sonumu bilmeden yaşıyorum..

Bu bir delinin yazısı değil bu yalnızca hiçbir zaman mutlu olamayacağını bilen birinin yazısı..